Pages

Saturday, March 31, 2012

ಅವಳ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತಾ?? - ಭಾಗ ೩

ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬೆಡ್ ಶೀಟ್ ಅನ್ನು ಆ ಕಡೆ ಎಸೆಯುವುದರೊಳಗೆ ಮೊಬೈಲ್ ನ ಡಿಸ್‌ಪ್ಲೇ ಲೈಟ್ ಆರಿತು. ಮೊಬೈಲ್ ಕೈಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೂ ತಕ್ಷಣ ಯಾವುದೇ ಬಟನ್ ಒತ್ತಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಇದೂ ಕೂಡ ಅವಳದ್ದಲ್ಲ ಅನಿಸಿತು. ನೋಡದೇ ಹಾಗೆ ಹೋಗಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ನೋಡಿದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಿರಾಶೆ ಕಾದಿದೆಯೋ? ಈ ಐದು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ನಿರಾಶೆಯಾಗಿದೆಯೋ? ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಏನಾದರೂ ಅವಳೇ ಮಾಡಿದ್ದರೆ? ಈ ನಿರಾಶೆಗೆ ಗುಡ್ ಬೈ ಹೇಳಬಹುದಲ್ಲ. ಆಸೆ ಅನ್ನೋದು ಹಾಗೆ. ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಮೊಬೈಲ್ ನ ಮಧ್ಯದ ಗುಂಡಿ ಒತ್ತಿದೆ. ೧ ಮೆಸೇಜ್ ರಿಸೀವ್ಡ್ - ಕೆಂಚಿ. ಓದಿದವನಿಗೆ ನಿರಾಸೆಯಾಯಿತು.

ಕೆಂಚಿ ನನ್ನ ಮೊದಲನೆ ಅಕ್ಕ ಸಮುದ್ಯತಾ. ಕೆಂಚಿ ನಾವಿಟ್ಟಿದ್ದ ಅಡ್ಡ ಹೆಸರು. ಅಕ್ಕ ಪ್ರೈಮರೀ ಸ್ಕೂಲ್ ಟೀಚರ್. ಅಂದು ಶನಿವಾರವಾದ್ದರಿಂದ ಬೆಳಗ್ಗೆನೆ ಸ್ಕೂಲ್. ಹಾಗಾಗಿ ಎದ್ದ ತಕ್ಷಣ ನನಗೊಂದು ಸ್ವೀಟ್ ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ಮೆಸೇಜ್ ಕಳಿಸಿದ್ದಳು. ಅಕ್ಕನಿಗೆ ನಿರಾಸೆ ಮಾಡುವುದು ಬೇಡವೆಂದು ರಿಪ್ಲೈ ಬಟನ್ ಒತ್ತಿ ವೇರಿ ಗುಡ್ ಮಾರ್ನಿಂಗ್. ಹ್ಯಾವ್ ಎ ನೈಸ್ ಡೇ ಅಂತ ಕಳಿಸಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಬಚ್ಚಲು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಸೋಪ್ ಹಾಕಿದ್ದ ಮೈ ತೊಳೆದು, ತಲೆ ವರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಆ ನೋಕಿಯಾ ಟ್ಯೂನ್ ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದದ್ದು ಅಂತ ಯೋಚಿಸಿದೆ. ಪಕ್ಕದ ಸೇಟು ಆಂಟೀ ಮನೆ ಕೆಲಸದವಳು ಕಾಂಪೌಂಡ್‌ನ ಆ ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಪಾತ್ರೆ ತೊಳೆಯುತ್ತಾ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದುದು ಕೇಳಿಸಿತು.

ದೇವರಿಗೆ ದೀಪ ಹಚ್ಚಿ ಸಂಧ್ಯಾವಂದನೆ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತೆ. ಮನಸ್ಸು ಈಗ ಅವಳೇನು ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು? ಎದ್ದಿದ್ದಾಳಾ? ಮಲಗಿದ್ದಾಳಾ? ಅವರಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಜಾಗಿಂಗೆ ಹೋಗಿರಬಹುದಾ? ಏನೇನೋ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಲಗಾಮು ಹಾಕಲು ಮೂಗು ಹಿಡಿದು ಪ್ರಾಣಾಯಾಮ ಮಾಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದೆ. ಪೂರಕ, ಕುಂಭಕ ಮತ್ತು ರೇಚಕ - ಪ್ರಾಣಾಯಾಮದ ಕ್ರಮ. ಮೂರು ಬಾರಿ ಪ್ರಾಣಾಯಾಮ ಮುಗಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ಹತೋಟಿಗೆ ಬರುತ್ತಿತ್ತು. ಇನ್ನೂ ೪ ಬಾರಿ ಉಸಿರು ಬಿಗಿ ಹಿಡಿದು ಕುಳಿತೆ. ಸಂಧ್ಯಾವಂದನೆ ಪೂರ್ತಿ ಮುಗಿಸಿ ದೇವರಿಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ ತಿಮ್ಮಪ್ಪ ನೀನೇ ಕಾಯಪ್ಪ ಅಂತ ಬೇಡಿಕೊಂಡೆ. ಸಂಕಟ ಬಂದಾಗ ತಾನೇ ವೆಂಕಟರಮಣ!

ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯಬೇಕೆನಿಸಿತು. ಫ್ರೆಶ್ ಆಗಿ ಡಿಕಾಕ್ಶನ್ ಹಾಕಿದೆ. ಆದರೆ ರಾತ್ರಿಯ ಹಾಲು ಒಡೆದುಹೋಗಿತ್ತು. ಟಿ-ಶರ್ಟ್ ಧರಿಸಿ ಉಟ್ಟಿದ್ದ ಪಂಚೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಹೊರಬಂದೆ. ಬಾಗಿಲು ಸಾರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಶೈಲೂ ಆಂಟೀ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿ ನೋಡಿದರೂ ಅವ್ರೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡದೇ ಬರೀ ಸ್ಮೈಲ್ ಮಾಡಿ ಗೇಟ್ ಬಳಿ ಬಂದೆ. ಎದುರು ಮನೆ ಮೊದಲನೆ ಮಹಡಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತ ಸಂಯುಕ್ತ ಕೈ ಬೀಸಿ ಹಾಯ್ ಅಂದಳು. ನಾನು ಸುಮ್ಮನೇ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ ಏನೇ? ಎಂಬಂತೆ ಸಂಜ್ಞೆ ಮಾಡಿದೆ. ಎಲ್ಲೋ ೪ ದಿನದಿಂದ ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲ ಅಂದಳು. ಅಯ್ಯೋ ಹೋಗೆ ಅಂತ ನಾನು ಮುಂಗೈ ಬೀಸುತ್ತಾ ಸಂಜ್ಞೆ ಮಾಡಿ ಹೊರಟುಬಿಟ್ಟೆ.

ಅರ್ಧ ಲೀಟರ್ ಹಾಲಿನ ಪೊಟ್ನ ಹಿಡಿದು ಮನೆ ಕಡೆ ಬಂದಾಗ ಸಂಯುಕ್ತ ಗೇಟ್ ಬಳಿ ಬಂದು ನಿಂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದಳು. ಸುಮ್ಮನೇ ಗೇಟ್ ಸರಿಸಿ ಒಳಹೋಗಲು ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಇಟ್ಟೆ. ಅವಳು ಕೈ ಅಡ್ಡ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡೋ, ಎಲ್ಲೋ ಹೋಗಿದ್ದೆ? ಯಾಕೋ ಕಣ್ಣೆಲ್ಲಾ ಕೆಂಪಾಗಿದೆ? ಅಂತ ನಾಕಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಎಸೆದಳು. ನಿಂಗ್ಯಾಕೆ ಅವೆಲ್ಲ, ಸುಮ್ನೇ ದಾರಿ ಬಿಡೆ ಅಂತ ಬೈಬೇಕೆನಿಸಿದರೂ ಅಯ್ಯೋ ಹುಡುಗಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಯಾಕೆ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಈ ಹುಡುಗೀರೆಂದರೆ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಅದೇನೋ ಒಂದು ಸಾಫ್ಟ್ ಕಾರ್ನರ್. ಅದರಲ್ಲೂ ಹುಡುಗಿ ಚೆಂದಗಿದ್ದರೆ ಅಷ್ಟೇ, ತಪ್ಪು ಅವಳದೇ ಇದ್ದರೂ ಇವರೇ ಮೈಮೇಲೆ ಎಳೆದುಕೊಂಡು ಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ತಂಗಿ ಈಗ ಬೇಡ ಆಮೇಲೆ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ ಈಗ ದಾರಿ ಬಿಡು ಅಂದೆ. ತಂಗಿ-ಗಿಂಗಿ ಅಂದರೆ ಜಾಡ್ಸಿ ಒದಿತೀನಿ ಅಂದು ಅವಳ ಹೈ ಹೀಲ್ಡ್ಸ್ ಇಂದ ನನ್ನ ಪಾದಕ್ಕೆ ಒತ್ತಿಬಿಟ್ಟಳು. ನೋವಾದರೂ ತೋರ್ಪಡಿಸದೇ, ಅಲ್‌ನೋಡೇ ನಿಮ್ಮಪ್ಪ ಅಂದೆ. ಎಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿ ಅಂದು ಅವಳು ಹುಡುಕುತ್ತಿರಲು ನಾನು ಗೇಟ್ ಸರಿಸಿ ಮನೆ ಸೇರಿಬಿಟ್ಟೆ. ಈಗ ಟ್ಯೂಷನ್‌ಗೆ ಹೊತ್ತಾಯಿತು, ಆಮೇಲೆ ನೋಡ್ಕೊತೀನಿ ನಿನ್ನ ಅಂದು ಕೈನೆಟಿಕ್ ಹತ್ತಿ ಹೊರಟುಹೋದಳು. ಕಾಲಿಗೆ ನೋವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೂ ಹೃದಯಕ್ಕಾದ ನೋವಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಇದೇನು ಮಹಾ ಅನಿಸಿ ಕಾಫಿ ತಯಾರು ಮಾಡಲು ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ.

ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಲೋಟ ಹಿಡಿದು ರೂಮಲ್ಲಿ ಅವಳ ಫೋಟೋ ಇಟ್ಟಿದ್ದ ಟೇಬಲ್ ಮುಂದೆ ಚೇರ್ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತೆ. ಅಂದ ಹಾಗೆ ಸಂಯುಕ್ತ ೪ನೇ ಸೆಮ್ ಬಿ.ಇ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಸೈನ್ಸ್ ಬಿಎಂಎಸ್ ಕಾಲೇಜ್. ಮೂರು ತಿಂಗಳಿಂದ ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದಿದ್ದಾಳೆ. ಹುಡುಗಿ ಚೆಂದ ಇದಾಳೆ ಅಂತ ಅವತ್ತು ನಾನೇ ಹಾಯ್ ಅಂದು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೇನಾ? ತಲೇಲಿ ಅಂತದೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ಸಂಯುಕ್ತನ ನೋಡಿದಾಗಲ್ಲೆಲ್ಲ ಜಾಗೃತವಾಗಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಎರಡು ಗುಟುಕು ಸ್ಟ್ರಾಂಗ್ ಕಾಫಿ ಒಳಗೆ ಇಳಿದಂತೆ ಸಂಯುಕ್ತ ವಿಷಯ ಹಾಗೆ ಸರಿದು ಹೋಯಿತು.

ಕಾಫಿ ಕುಡಿಯುತ್ತಾ ಅವಳ ಫೋಟೋವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.  ಅಂದು ಅವಳು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟ ಕಾಫೀನೂ ಇದೇ ಟೇಸ್ಟ್ ಇತ್ತಲ್ವಾ? ಅನಿಸಿತು. ಆಹಾ.. ನಿನ್ನೆ ಕುಡಿದ ಕಾಫಿಯ ಟೇಸ್ಟೇ  ನೆನಪಿಲ್ಲ. ವಾರದ ಕೆಳಗೆ ಅವಳು ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದ ಕಾಫಿಯ ರುಚಿ ನೆನಪಿದ್ಯಂತೆ! ಮನಸ್ಸು ವ್ಯಂಗ್ಯ ಮಾಡಿತು. ನಾನು ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಕಾಫಿ ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಅಂತ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತೇಪೆ ಹಾಕುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದೆ. ಗಂಟೆ ಏಳಾಗಿತ್ತು. ಈಗ ಮಲಗದಿದ್ದರೆ ಮುಂದಾಗುವ ಪರಿಣಾಮ ಸರಿ ಇರಲ್ಲ ಎನಿಸಿ ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಉರುಳಿದೆ. ದಿಂಬಿನ ಪಕ್ಕ ಮೊಬೈಲ್ ಬಿಸಾಕಿ ಬೆಡ್ ಶೀಟ್ ಸರಿ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಮುಸಕ ಹಾಕಿಕೊಂಡೆ. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಎಳ್ಳಷ್ಟೂ ಯೋಚಿಸಬಾರದು ಸುಮ್ಮನೇ ಮಲಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಅಪ್ಪಣೆ ನೀಡಿದೆ.

ಪ್ರಾಣಾಯಾಮದ ಪರಿಣಾಮವೋ ಏನೋ? ಮನಸ್ಸು ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿದೆಯೆನಿಸಿತು. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ಮಲಗಿದೆ. ತೀರಾ ನಿದ್ದೆ ಬರುವ ಮುನ್ನ ಅನಿಸಿದ್ದು - ಇವತ್ತಾದರೂ ಅವಳ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತಾ?

Friday, March 30, 2012

ಅವಳ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತಾ?? - ಭಾಗ ೨

ಆ ನಾಲ್ಕನೇ ದಿನದ ರಾತ್ರಿಯೂ ನನಗೆ ನಿದ್ರೆ ಬರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ನಿದ್ದೆ ಇಲ್ಲದೇ ಕಣ್ಣೆಲ್ಲಾ ಕೆಂಪಾಗಿತ್ತು. ಯಾಕಾದಾರೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟು ದಿನ ರಜ ಕೊಟ್ರೋ ಅನಿಸಿಬಿಡ್ತು. ಕೆಲ್ಸವಾದರೂ ಇದ್ದಿದ್ದ್ರೆ ನಾನು ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರಲ್ಲಿಲ್ಲವೇನೋ?? ಆ ನಾಲ್ಕು ದಿನ ಗಡಿಯಾರದ ಮುಳ್ಳಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನಡೆಯನ್ನು ನಾನು ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಾ ಕೂತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಈ ಕಾಲಗರ್ಭದಲ್ಲಿ ಏನೇನು ಅಡಗಿದೆಯೋ? ನಾಲ್ಕು ದಿನ ನಾಲ್ಕು ಯುಗ ಕಳೆದಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಮೊಣಕಾಲೂರಿ ಮಂಡಿಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಟೇಬಲ್ ಗೆ ತಲೆ ಆನಿಸಿ ಅವಳ ಫೋಟೋವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಬೆಕಮ್ ಅಂಕಲ್ ಮನೆಯ ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಗೋಡೆ ಗಡಿಯಾರ ಐದು ಬಾರಿಸಿತು. ಆಗಲೇ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಐದಾಗಿಬಿಟ್ಟೀತೆ? ಅಂತ ಅರ್ಧ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ಸಣ್ಣದಾಗಿ ತಲೆಯಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಅವಳ ಫೋಟೋ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಬಿದ್ದಿದ್ದ ಗೆಳೆಯನ ಐಡೀ ಕಾರ್ಡ್ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿತ್ತು.

ಆಗಲೇ ಜ್ಞಾಪಕ ಬಂದದ್ದು ಇವತ್ತು ಶನಿವಾರವೆಂದು. ಕ್ರಿಸ್ಮಸ್‌ಗೆಂದು ೮ ದಿನ ರಜ ಕೊಟ್ಟಾಗ ಉಳಿದ ೭ ದಿನಗಳ ರಜ ಹಾಕಿ ೧೫ ದಿನಗಳಿಗೆಂದು ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದ ಗೆಳೆಯ ಅಂದು ವಾಪಸಾಗಲಿದ್ದ. ಸಂಜೆ ಇಬ್ಬರೂ ಕೂಡಿ ಗೆಳತಿಯೊಬ್ಬಳ ರಿಸೆಪ್ಶನ್ ಗೆ ಹೋಗೋದಿತ್ತು. ಅವನು ನನ್ನ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೆ ಖಂಡಿತ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಸುರಿಮಳೆಗೈಯುತ್ತಾನೆ. ನನ್ನಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಈ ವಿಷಯ ಅವನಿಗೆ ತಿಳಿದರೆ ಸುಮ್ಮನೇ ಕೂಡುವ ಆಸಾಮಿಯಂತು ಅವನಲ್ಲ. ಅವನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಶಯ ಬರಬಾರದು. ಅದಿಕ್ಕಾದರೂ ನಾನು ಈಗ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿ ಫ್ರೆಶ್ ಆಗಬೇಕು ಅಂತ ಅನಿಸಿದ್ದೆ ತಡ, ಹಾಸಿಗೆಯನ್ನು ತರಲು ರೂಮಿಗೆ ಓಡಿದೆ. ಗೋಡೆಗೆ ನೇತು ಹಾಕಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿಯ ಫೋಟೋ ಕೆಳಗಿದ್ದ ಸ್ಟೂಲ್ ಮೇಲೆ ನಾಕು ದಿನದ ಕೆಳಗೆ ಮಡಚಿಟ್ಟಿದ್ದ ಹಾಸಿಗೆಯ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳೋದಿಕ್ಕೆ ಮುಂಚೆ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದೆ.

ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆಂದು ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುತ್ತೀನಿ ಅಂದಾಗ, ಅಲ್ಲೇ ಮನೆ ಮಾಡು ನಾನು ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಇರ್ತೀನಿ, ನಿನಗೆ ಅಡುಗೆ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿಹಾಕ್ತೀನಿ ಅಂತ ಅಜ್ಜಿಯೂ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಬಂದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೊನೆಯ ಮೊಮ್ಮಗನಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಪ್ರೀತಿ. ಪ್ರತಿದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಐದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಎದ್ದು ನನಗೆ ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ನೀರು ಕಾಯಿಸಿಕೊಟ್ಟು, ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟು, ಊಟ ಡಬ್ಬಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಟ್ಟು ನನ್ನನ್ನು ೮ ಗಂಟೆಗೆ ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಹೋಗಲು ತಯಾರು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದುದೇ ಅಜ್ಜಿ. ಅಜ್ಜಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬಳಿಗೆ ಇರಲು ಬೇಜಾರು. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಆಫೀಸ್ ಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಅಜ್ಜಿಯನ್ನು ಲಾಲ್‌ಬಾಗ್ ಹತ್ತಿರ ಇದ್ದ ನನ್ನ ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಮನೆಗೆ ಡ್ರಾಪ್ ಮಾಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮತ್ತೆ ಸಂಜೆ ಏಳಕ್ಕೆ ಆಫೀಸಿನಿಂದ ವಾಪಸಾಗುವಾಗ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ದೊಡ್ಡಪ್ಪನ ಸಂಸಾರ ದೊಡ್ಡದೇ ಇತ್ತು. ಅವರಿಗೆ ಮೂರು ಮಕ್ಕಳು. ವಯಸ್ಸಾಗಿದ್ದ ಅವರ ಅತ್ತೆ-ಮಾವರನ್ನು ದೊಡ್ಡಪ್ಪ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಇರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಅಜ್ಜಿಗೆ ಮಗನ ಮನೆಯಲ್ಲಿರಲು ಏನೋ ಸಂಕೋಚ. ಒಂದು ರಾತ್ರಿಯೂ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುತ್ತಿರಲ್ಲಿಲ್ಲ.

ಅಜ್ಜಿಯ ಫೋಟೋ ನೋಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಯಾಕೋ ಅಜ್ಜಿಯ ಸಾವು ನೆನಪಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಎಲ್ಲರೊಂದಿಗೆ ಲವಲವಿಕೆಯಿಂದ ಮಾತಾಡಿಕೊಂಡು, ಉತ್ಸಾಹದ ಚಿಲುಮೆಯಾಗಿ, ಯಾವುದೇ ಕಾಯಿಲೆ ಕಸಾಲೆ ಇಲ್ಲದೇ ಗುಂಡು ಕಲ್ಲಂತಿದ್ದ ಅಜ್ಜಿ ಒಂದು ದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆರಕ್ಕೆ ನನ್ನನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿ, ಇವತ್ತು ಆಫೀಸ್ ಗೆ ರಜ ಹಾಕಿ  ಈಗಲೇ ನನ್ನನ್ನು ಊರಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗು ಅಂತ ಹಟ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಆಯಿತಜ್ಜಿ ರಜ ಹಾಕ್ತೀನಿ, ಆದರೆ ಈಗಲೆ ಏನು ಅರ್ಜೆಂಟು, ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ  ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಹೋಗೋಣ ಅಂದೆ. ಅಜ್ಜಿ ನನ್ನದು ಸ್ನಾನ ಆಗಿದೆ ನೀನು ಅಲ್ಲೇ ಮಾಡು, ನಡಿ ಈಗ ಅಂತ ಆಗಲೇ ಸಿದ್ದಪಡಿಸಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ತನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಅನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೊರಟೇಬಿಟ್ಟರು. ಬೇರೆ ದಾರಿ ಇಲ್ಲದೇ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಪ್ಯಾಂಟ್ ಏರಿಸಿ ವಾಲೇಟ್ ಮೊಬೈಲ್ ನು ಜೇಬಿಗಿಳಿಸಿ ಮನೆ ಬೀಗ ಹಾಕಿ ಅಜ್ಜಿಯ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದೆ.

ಅಜ್ಜಿಯ ನೆನೆಪು ಅಮರ. ಈಗ ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ನೆನಪು ಮಾಡುತ್ತಾ ಕೂತರೆ ಗೆಳೆಯನಿಂದಾಗುವ ಅನಾಹುತ ತಪ್ಪಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಅನಿಸಿತು. ಹಾಸಿಗೆ ಎತ್ತಿ ಕೆಳಗೆ ಉರುಳಿಸಿದೆ. ಸ್ಟೂಲ್ ಮೇಲಿದ್ದ ತಲೆದಿಂಬನ್ನು ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಬಿಸಾಕಿದೆ. ಇನ್ನೇನು ಹಾಸಿಗೆ ಮೇಲೆ ಬೀಳಬೇಕು, ಆದರೆ ಯಾಕೋ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಸೀದಾ ಬಚ್ಚಲು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಹಲ್ಲುಜ್ಜಿ ಒಂದು ಕೊಡ ನೀರ್ ಹೊಯ್ದು ಕೊಂಡೆ. ಸೋಪ್ ಹಾಕದೆ ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಯುವುದುಂಟಾ? ಗೂಡಿನಲ್ಲಿದ್ದ ರೆಡ್ ಕಲರ್ ಸೋಪ್ ಬಾಕ್ಸ್ ನ ಮುಚ್ಚಲ ತೆಗೆದು ಸೋಪ್ ಎತ್ತಿಕೊಂಡೆ. ನಿನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ಓಪನ್ ಮಾಡಿದ್ದರಿಂದ ಸೋಪ್ ಮೇಲೆ ಕೆತ್ತಿದ್ದ ಡವ್ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಕೆಂಪು ಕಣ್ಣಿಗೆ ಅದು ಲವ್ ಅಂತ ಕಾಣಿಸಿತು.

ಆ ಕೆಂಪು ಬಣ್ಣದ ಸೋಪ್ ಬಾಕ್ಸೆ ನನ್ನ ಹೃದಯ. ಅದರೊಳಗೆ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯ ಚಂದ್ರನಂತೆ ಬೆಳ್ಳಗೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಸೋಪೆ ಅವಳು. ಆ ಸೋಪು ನನ್ನ ಮೈಮೇಲೆಲ್ಲ ಹರಿದಾಡಿದಂತೆಲ್ಲಾ ಅವಳೇ ನನ್ನ ಮೈಮೇಲೆ ಹರಿದಾಡಿದಂತಾಯಿತು. ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಎಲ್ಲಾ ಅಂಗಾಂಗಗಳನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಹೃದಯದೊಳಗೆ ಸೇರಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಳಲ್ಲಾ? - ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ಹುಚ್ಚು ಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ೬೦ ಕ್ಯಾಂಡಲ್ ಬಲ್ಬ್ ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ನಿಂತಿದ್ದ ನನಗೆ ನೋಕಿಯಾ ಫೋನಿನ ಟ್ಯು ಣು ಣಾ ಣ ಟ್ಯು ಣು ಣಾ ಣ ಟ್ಯು ಣು ಣಾ ಣ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿದಂತೆ ಅನಿಸಿತು. ಮೈಮೇಲಿರುವ ಸೋಪನ್ನು ಗಮನಿಸದೇ ಬಾಯ್ಲರ್ ಮೇಲ್ ಹಾಕಿದ್ದ ಟವಲ್ ಅನ್ನು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೊರಗೋಡಿದೆ.

ಈ ಹಾಳದ್ದು ಮೊಬೈಲ್, ಬೇಕೆನಿಸಿದಾಗ ತಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಸಿಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಿ ಬಿಸಾಕಿದೆನೋ ಅಂತ ಗೊಣಗುತ್ತಾ ಮೊಬೈಲ್ ಗಾಗಿ ತಡಕಾಡಿದೆ. ಎಲ್ಲಿಯೂ ಅದರ ಸುಳಿವಿಲ್ಲ. ಯಾವಾಗಲೂ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ ಟೀವೀ ಮೇಲೆ, ಅಜ್ಜಿ ಮಾತಾಡಿದಾಗ ಇಡುತ್ತಿದ್ದ ಅಡುಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟೆ, ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಟೇಬಲ್, ಹಾಲಿನಲ್ಲಿದ್ದ ಶೆಲ್ಫ್ ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಹುಡುಕಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ. ಅದರ ಪತ್ತೆಯೇ ಇಲ್ಲ. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಆಗಷ್ಟೇ ಹಾಸಿದ್ದ ಹಾಸಿಗೆಯ ಬೆಡ್ ಶೀಟ್ ನ ಎಳೆದಾಗ, ಆಗಷ್ಟೇ ಕಾಲ್ ಬಂದು ನಿಂತಿರುವ ಹಾಗೆ ಮೊಬೈಲ್ ಡಿಸ್ ಪ್ಲೇ ಹೊಳೆಯಿತ್ತಿತ್ತು.
ಈ ಹೊತ್ತಿನಲಿ ಅವಳು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದಾಳಾ?? ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಹಾಗೆ ಆವಾಕ್ಕಾಗಿ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟೆ.

Thursday, March 29, 2012

ಅವಳ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತಾ?? - ಭಾಗ ೧

ಅವಳು ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ನನಗೆ ಪರಿಚಯ. ಆದರೂ ಮಾತು ಕಮ್ಮಿ. ಯಾವುದೋ ಮದುವೆ ಮನೆಯಲ್ಲೋ, ಗೃಹ ಪ್ರವೇಶದಲ್ಲೋ, ಉಪನಯನದಲ್ಲೋ ಹೀಗೆ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾದಾಗ ಹಾಯ್ ಹೇಗಿದ್ಯಾ? ಇಷ್ಟರಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಮಾತು ಮುಗಿದಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋದರೂ ನಾವು ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದುದ್ದು ಅಷ್ಟಿಕ್ಕಷ್ಟೇ.

ಹೀಗಿರುವಾಗ ಅದ್ಯಾವಾಗಿಂದ ಅವಳು ಇಷ್ಟವಾದಳು ಅನ್ನೋದು ನನಗೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾವಾಗ ಮನಸ್ಸು ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಆಗಾಗ ಹೋಗಲು ಬಯಸಿತೋ ಆಗಲೇ ಗೊತ್ತಾದ್ದದ್ದು ಅವಳೆಂದರೆ ನನಗೆ ಇಷ್ಟ ಅಂತ. ಬಯಸಿದಾಗಲ್ಲೆಲ್ಲ ಹೋಗಕ್ಕೆ ಆಗದ್ದಿದ್ದರೂ, ೧೦-೧೨ ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅವಳನ್ನೇ ಹುಡುಕುತ್ತಿತ್ತು. ಅವಳ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಏನೋ ಪ್ರೀತಿ ವಿಶ್ವಾಸ. ಹೋದಾಗಲ್ಲೆಲ್ಲ ಏನಾದರು ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಕೊಟ್ಟು ಕಾಫಿ ಕೊಟ್ಟು ೨-೩ ತಾಸು ಅದು ಇದು ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಳು.

ಹಾಗೆ ಮಾತಾಡಿಸುವಾಗ ಮದುವೆ ವಿಚಾರ ಬಂದಾಗ ನನ್ನ ಮನಸಿನಲ್ಲಿರುವುದನ್ನ ಅವರಿಗೆ ಹೇಳಿಬಿಡಬೇಕು ಎಂದು ಎಷ್ಟೋ ಸಲಿ ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಆದರೆ ನನಗ್ಯಾಕೋ ಅಷ್ಟೊಂದು ಧೈರ್ಯ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಅವರು ನನ್ನ ಮೇಲಿಟ್ಟಿರುವ ವಿಶ್ವಾಸ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀನೋ ಅನ್ನುವ ಭಯ. ಏನಾದರೂ ಹೆಚ್ಚು ಕಮ್ಮಿಯಾದರೆ ಅವರ ಮನೆಗೂ ಹೋಗುವಂತಿಲ್ಲ. ಅವ್ಳನ್ನು ನೋಡಲೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೋಡದೇ ಇರಲು ಅಸಾಧ್ಯ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಏನೂ ಹೇಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ಮೊದಲಿನಂತೆ ಆಗಾಗ ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದು ಒಳ್ಳೇ ನನಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವಂತ ಸಮಯ / ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ.

ನನಗೆ ಅವಳ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಅಧಿಕವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ರಾತ್ರಿ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿದ್ದೆ ಬರಲ್ಲಿಲ್ಲ, ಊಟ ಸೇರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೋ ಯಾವುದರಲ್ಲಿಯೂ ಆಸಕ್ತಿ ಇರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಯಾವಾಗಲೂ ಬೇಜಾರು. ಕಥೆ ಕಾದಂಬರಿಗಳ ಪುಸ್ತಕ ಓದುತ್ತಾ ಕೂತಿದ್ದರೂ ಮನಸಿನ ಯಾವುದೋ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳ ಬಗೆಗಿನ ಚಿಂತನೆ ಜಾಗೃತವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಕಾರಣ ಅವಳೆ. ಆದದ್ದಾಗಲಿ ಯಾವುದಾದರೂ ಒಂದು ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದು ಬಿಡ್ಲೆ ಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಹಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ಅಂದು ಬೆಳಗ್ಗೆನೆ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ.

ಕಾಲಿಂಗ್ ಬೆಲ್ ಮಾಡಿದ ತಕ್ಷಣ ಬಾಗಿಲು ತೆಗದಳು ಅವಳು. ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ. ಅವಳೆ ಸಾವರಿಸಿಕೊಂಡು ನನ್ನನ್ನು ಒಳ ಬರಮಾಡಿಕೊಂಡಳು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸಿ ಬೇರಾರೂ ಇರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅವಳಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡಲು ಹೋಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಕೊಂಚ ಬೇಸರವಾದರೂ, ಅವಳನ್ನೇ ಕೇಳಿದರಾಯಿತು ಎನ್ನುವ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು. ನನಗಾಗಿ ಕಾಫಿ ಮಾಡಿ ತಂದಳು. ಬೈ ಟು ಮಾಡಿ ಇಬ್ಬರು ಕಾಫಿ ಹೀರುತ್ತಾ ಮಾತಿಗೆ ತಡವರಿಸುತ್ತಾ ಕೂತೆವು. ನಾನೇ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಈಗ ನಾನು ಹೇಳುವ ವಿಚಾರ ಯಾರಿಗೂ ಹೇಳಬಾರದೆಂದು ಅವಳ ಕೈಲಿ ಪ್ರಾಮಿಸ್ ಮಾಡಿಸಿಕೊಂಡೆ. 

ನಿನ್ನ ಕಂಡರೆ ಇಷ್ಟ ನನ್ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗು ಎಂದು ಕೇಳಲು ನನಗೆ ಧೈರ್ಯ ಸಾಕಾಗಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಎನ್ನೆನ್ನುವಳೊ ಎಂಬ ಅಂಜಿಕೆ. ನನಗೆ ಮದುವೆ ಮಾಡಲು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಅಂದೆ. ಅವಳು ನನಗೂ ಗೊತ್ತು ಎಂದಷ್ಟೇ ಉತ್ತರಿಸಿದಳು. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಜಾತಕ ಕೂಡಿಬಂದು ನನ್ನ ಅಮ್ಮ ನಿಮ್ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಹೆಣ್ಣು ಕೇಳಿದರೆ ನಿನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೇನು? ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಹಿರಿಯರ ಅಭ್ಯಂತರ ಏನೂ ಇಲ್ಲದ್ಡಿದ್ದರೆ ನೀನು ನನಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಎಂದೆ. ನನಗೆ ಆ ರೀತಿಯ ಭಾವನೆಗಳು ಇಲ್ಲ ಎಂದಳು. ಈಗೆ ಹೇಳಬೇಕೆಂದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಯೋಚಿಸಲು ಸಮಯ ತೊಗೊ. ಬೇಕಾದರೆ ಮತ್ತೆ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಕೂತು ಮಾತಾಡೋಣ ಅಂದೆ. ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಸಮಯ ಆದರೂ ಸರಿ.. ನನಗೆ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಆತರಹದ ಭಾವನೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ. ಇದೆ ನನ್ನ ಕೊನೆ ಮಾತು ಅಂದಳು. ಯಾಕೋ ಅದು ಅವಳ ಸ್ವಂತ ನಿರ್ಧಾರವಲ್ಲ, ಯಾರದೋ / ಯಾವುದೋ ಒತ್ತಡಕ್ಕೆ ಮಣಿದು ಹೀಗೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಅನಿಸಿತು. ಆದರೂ ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಹೇಳಲು ಏನೂ ತೋಚಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಸರಿ ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಇಲ್ಲೇ ಇವತ್ತೇ ಮರೆತುಬಿಡೋಣ ಅಂದೆ. ಸುಮ್ಮನೇ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದಳು. ೫-೧೦ ನಿಮಿಷ ಕಳೆದಾದ ಮೇಲೆ ನಾನು ಅವಳ ಮನೆಯಿಂದ ನಿರ್ಗಮಿಸಿದೆ.

ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಮಾಡಿದ ಮೊದಲ ಕೆಲಸ ಅಂದರೆ ಪಿಕಾಸದಲ್ಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ಚೆಂದ ಫೋಟೋ ಹುಡುಕಿ ಪ್ರಿಂಟ್ ಹಾಕಿಸಿದೆ. ಎಷ್ಟೋ ದಿನದಿಂದ ನನ್ನ ಜಾತಕ ಮತ್ತು ಫೋಟೋ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಡಲು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದ ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ಫೋಟೋ ಜಾತಕ ಎರಡನ್ನೂ ಕೊರಿಯರ್ ಮಾಡಿದೀನಿ ಅಂದೆ. ಯಾಕೋ ಇದ್ದಿಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಸಾಹೇಬರು ಬದಲಾದಂಗಿದೆ ಅಂತ ಅವಳು ಕಿಚಾಯಿಸಿದರೂ, ಅಕ್ಕನಿಗೆ ಆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಯುವುದು ಬೇಡ ಅನಿಸಿ, ಹಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲಕ್ಕ ಎಂದಷ್ಟೇ ಹೇಳಿ ಲೈನ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ.

ಆ ರಾತ್ರಿ ಬೇಕಂತಲೇ ಅವಳಿಗೆ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡಿ ನನ್ನ ನಂಬರ್ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡಿರು ಎಂದೆ. ಇದಾಗಿ ಇವತ್ತಿಗೆ ನಾಲ್ಕನೇ ದಿನ. ನನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಣಿಸಿದಾಗಲ್ಲೆಲ್ಲ ಅದು ಅವಳದೇ ಇರಬಹುದೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡು ಫೋನ್ ತೆಗೆದರೆ ಪ್ರತೀಬಾರಿಯೂ ನಿರಾಶೆಯೇ ಆಗುತ್ತಿದೆ. ಇಂದಲ್ಲ ನಾಳೆ ಅವಳ ಕಾಲ್ ಬರಬಹುದೆಂಬ ನನ್ನ ಆಸೆ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿದೆ.
                                                     ಅವಳ ಕಾಲ್ ಬರುತ್ತಾ??